Met de Spaanse zon in onze rug, onder het genot van een mix van soft 90’s en Juf Roos, steken we de grenzen over naar huis. Na een zomer, vol Noorse avonturen, vonden we deze keer een plekje aan de Costa Brava. Een gestructureerde camping, met rechte lanen, duidelijke grenzen en regels. Precies wat er nodig was om hard en gedisciplineerd te werken, onze talen te oefenen, energie te tanken en het ouderschap te ervaren van ‘loslaten en op eigen benen staan’. Zonder enige moeite werden we opgenomen in de bestaande gemeenschap en voelden we ons prima thuis onder de gepensioneerden. Onze kleine kreeg zoveel aandacht van al die nieuwsgierige en gezellige opa’s en oma’s. Iedereen hielp haar in haar eerste stapjes. Korte vriendschappen ontstonden, ongedwongen, in zeeën van tijd en ruimte. En terug naar huis, kijken we elkaar aan. We delen een hart vol dankbaarheid en een vers bakkie koffie. Er stijgt een regenboog op uit de Pyreneeën, als een teken dat het een goed moment is om weer terug te keren en er weer een nieuwe periode gaat aanbreken. Wat een kadootje om af en toe de traveller uit te mogen hangen.
